Πλάτων Πετρίδης (1790-1852) Χειρόγραφη επιστολή στα γαλλικά. Κέρκυρα 1830.

Πλάτων Πετρίδης ( Νούκοβο Αργυροκάστρου , Αγγλία ,διερμηνέας ,μεταφραστής , Γραμματέας της Ιόνιας Γερουσίας )

Τα βιογραφικά του Πλάτωνα Πετρίδη (1790-1852) είναι ακόµα ασαφή.  Γεννήθηκε στο Νόκοβο (περιοχή Αργυροκάστρου της Βορείου Ηπείρου), αλλά µεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου φαίνεται να διδάχτηκε την αγγλική γλώσσα. Για ένα διάστηµα, στις αρχές της δεκαετίας του 1810, βρίσκεται στο Λονδίνο µε συστάσεις του λόρδου Έλγιν, του Βρετανού πρεσβευτή στην Υψηλή Πύλη, ώσπου το 1813, όσο οι Άγγλοι κατέχουν ακόµα µόνο τα νότια Επτάνησα, διορίζεται υπάλληλος της βρετανικής διοίκησης, συνεργάτης του διοικητή στρατηγού Cambell. Έκτοτε ο Πετρίδης θα θητεύσει κατά καιρούς σε σηµαντικές θέσεις της βρετανικής διοίκησης (επόπτης της δηµόσιας εκπαίδευσης, διευθυντής της κρατικής εφηµερίδας, κ.ά.). Η µακρόχρονη συνεργασία του µε τους Βρετανούς προκάλεσε την καχυποψία και την εχθρότητα συγκαιρινών και µεταγενεστέρων και πιθανώς ευθύνεται για την αδικαιολόγητη παραγνώριση του έργου του.  Το 1817, επίσης, θα δηµοσιεύσει τη µετάφραση του διδακτικού µυθιστορήµατος Ο Ρασσέλας (Rasselas, Prince of Abissinia, 1759) του Samuel Johnson (1709-84), ενώ θα είναι και ο επίσηµος µεταφραστής στην ελληνική γλώσσα του Συντάγµατος του 1817 (Πολίτευµα των Ενωµένων Επαρχιών των Ιoνικών Νήσων), που νοµιµοποιούσε την αυταρχική πολιτική των Άγγλων και την παντοδυναµία του αρµοστή Thomas Maitland στα Επτάνησα.  Στη θεωρητική εισαγωγή της µετάφρασής του ο Πετρίδης εκκινεί από µια θέση που έχει ισχύ αξιώµατος και είναι αρκετά κοινόχρηστη την περίοδο αυτή: η Ποίηση, η Γλώσσα και ο Εθνικός Χαρακτήρας συνιστούν τα µέρη µιας εξίσωσης: «η κατάστασις της γλώσσης, και αυτού πολλάκις του Εθνικού χαρακτήρος, γνωρίζεται από την ποιότητα της Ποιητικής, οπού κατά τινα δοθέντα καιρόν εις εκείνο το Έθνος επικρατεί». Κατά αντίστροφη λογική ακολουθία, µπορούµε να συµπεράνουµε πως η αναστήλωση του «εθνικού χαρακτήρος» και της εθνικής γλώσσας επικυρώνεται από την ανόρθωση της εθνικής ποίησης. Η άποψη αυτή είναι εµπεδωµένη στους κύκλους λογίων της εποχής.  Αυτό που εννοείται µε τον όρο «εθνικός χαρακτήρ», περιγράφεται µε σαφήνεια στον λόγο που εκφώνησε ο Πετρίδης το 1816 στη Ζάκυνθο ως έφορος της δηµόσιας εκπαίδευσης: θεωρεί «ότι [ο ελληνόπαις] δεν ηµπορεί να είναι ηθικώς ευτυχής, αν δεν ανήκη εις ένα Έθνος, ότι δεν ηµπορεί να ανήκη εις ένα Έθνος, αν δεν διασώζη τον γενικόν του Έθνους χαρακτήρα, και ότι αυτός ο γενικός χαρακτήρ δεν αποκτάται παρά µε την συχνήν µελέτην της Ιστορίας της λαµπροτέρας εποχής του Έθνους, και µε το σέβας προς τα µνηµεία των Προπατόρων».  Και πάλι εδώ εκφράζεται ένας γενικότερα αποδεκτός προσανατολισµός: η επανασύνδεση µε το αρχαιοελληνικό παρελθόν, που φαίνεται να είναι µονόδροµος για πολλούς Έλληνες λόγιους της εποχής’

Η προσωδιακή αναγέννηση του έθνους: η πρόταση του Πλάτωνα Πετρίδη (1817) για μια νέα ποιητική ταυτότητα. 
ΓιάννηςΞούριας